"Blog. Pisz, kreuj, zarabiaj" ?

     Po tym, gdy nieoczekiwanie pojawiły się pierwsze oferty umieszczenia reklam na moim blogu, zapytałam o radę wujka google i padło na Kominka. Wiele głosów polecało jego książkę jako lek na całe, blogowe zło. Chciałam więc wiedzieć i ja, jak tego zła unikać. Rozbiłam skarbonkę, rozpoczęłam edukację i wyszłam z tego przedsięwzięcia jeszcze bardziej zielona.

     Ok, muszę przyznać, że zaskoczyło mnie bardzo ładne wydanie książki. Do tego była to naprawdę przyjemna lektura. Tomek pisze lekko, zabawnie i z ironią. Polubiłam nawet jego samouwielbienie emanujące z prawie każdej strony. Niestety nie stałam się przez to mądrzejsza. Z ponad 370 stron druku dowiedziałam się głównie, że bloger musi pisać i czekać, aż w końcu zaczną pojawiać się rewelacyjne oferty wraz z "pięciocyfrowymi sumami". Ok. No i fajnie. Kiedy będę już sławna i piękna, będę mogła być również bogata. Tyle tylko, że ja, w przeciwieństwie do autora książki, nie wierzę w blogerskie miliony na koncie i nie planuję rzucić pracy, aby tworzyć teksty na bloga i czekać na wielo zerowe oferty. Chcę po prostu cieszyć się pisaniem i mieć świadomość, że inni te teksty czytają. A jeśli kiedyś uda mi się również na tym hobby zarobić - super! No bo w końcu, czemu nie?! Jednak w tym momencie, najważniejsze dla mnie pytanie brzmi: jak trafić do większego grona odbiorców?

     Na wstępie Kominek pisze: "Nie ma znaczenia jak długo prowadzisz bloga i ilu znasz ludzi. Nie liczy się twoja wiedza, talent, pracowitość (...) Wszystko sprowadza się do odpowiedniego kreowania wizerunku. Musisz stworzyć własną legendę". Ok, ale jak ową legendę stworzyć? W książce zawarte są porady skierowane jedynie do blogerów już regularnie czytywanych, którym udało się przez lata wypracować swoją markę. Nie ma natomiast nic dla świeżutkich, nieopierzonych kotków, które dopiero zaczynają swoją blogową przygodę. Tomek w książce zachęca, aby do niego pisać, a jako że nie znalazłam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, tak też zrobiłam. Napisałam i rozczarowałam się po raz drugi. Odpowiedź otrzymałam, ale nad wyraz krótką i rzeczową, wcale niezachęcającą do dalszego tworzenia, o ile nie mam zamiaru pisać znacznie częściej. Czy rzeczywiście więc hobbistyczne pisanie nie ma sensu, bo i tak cotygodniowych tekstów nikt czytać nie będzie? Dalej nie kumkam więc blogosfery, ale teraz jeszcze z niesmkiem.